Το σημείο 9 της διακήρυξης της τηλε-Συνόδου Κορυφής ΕΕ-Δυτικών Βαλκανίων, που διοργανώθηκε στις 6 Μαΐου από την Κροατική Προεδρία της Ένωσης, σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσωφ περιέχει ένα καθοδηγητικό περιεχόμενο που θα πρέπει να καθορίσει τις σχέσεις Μακεδονίας-Βουλγαρίας στο εγγύς μέλλον, ως προϋπόθεση για να λάβει η Μακεδονία την ευκαιρία για την υλοποίηση της ευρωπαϊκής της προοπτικής. Αν και στο συγκεκριμένο σημείο δεν αναφέρεται καθόλου το όνομα του κράτους της Μακεδονίας, αυτό υποδηλώνεται με τη διατύπωση: «Η ΕΕ υποστηρίζει πλήρως τις προσπάθειες των εταίρων των Δυτικών Βαλκανίων για περιφερειακή συνεργασία χωρίς αποκλεισμούς και ενίσχυση των σχέσεων καλής γειτονίας, συμπεριλαμβανομένων και των κρατών-μελών της ΕΕ» Από αυτήν την άποψη, είναι ακόμη σημαντικό να εφαρμόζονται διμερείς συμφωνίες με καλή θέληση και ορατά αποτελέσματα, συμπεριλαμβανομένης της Συμφωνίας των Πρεσπών με την Ελλάδα και της Συμφωνίας Καλής Γειτονίας με τη Βουλγαρία. Ο Μπορίσωφ τόνισε: «Πρέπει να καταβληθούν κι άλλες προσπάθειες  με αποφασιστικότητα για τη συμφιλίωση και την περιφερειακή σταθερότητα, καθώς και για την εύρεση και την εφαρμογή των καθιερωμένων αρχών, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο – συμπεριλαμβανομένης της Συμφωνίας για ζητήματα Διαδοχής – για οριστικές και δεσμευτικές λύσεις σε διμερείς διαφορές χωρίς αποκλεισμούς και προβλήματα μεταξύ των εταίρων των οποίων οι ρίζες βρίσκονται στην κληρονομιά του παρελθόντος». Σε περίπτωση που η Μακεδονία δεν «αναγνωρίσει» τον εαυτό της στο σημείο 9 της Διακήρυξης, ο Πρωθυπουργός της Βουλγαρίας κατέστησε σαφές ότι η Βουλγαρία θα κληθεί να ασκήσει βέτο σε οποιοδήποτε κεφάλαιο σε περίπτωση έναρξης διαπραγματεύσεων. Αυτό που έχει προσελκύσει την προσοχή της μακεδονικής κοινής γνώμης είναι η επίκληση του διεθνούς δικαίου στη διακήρυξη, ως σύσταση για «εξεύρεση και εφαρμογή τελικών και δεσμευτικών λύσεων σε διμερείς διαφορές, χωρίς αποκλεισμούς και προβλήματα μεταξύ εταίρων των οποίων οι ρίζες βρίσκονται στην κληρονομιά του παρελθόντος». Η εμπειρία της Μακεδονίας με την εφαρμογή και τήρηση του διεθνούς δικαίου είναι πολύ αμφιλεγόμενη και εις βάρος της. Παρ’ όλο που το 2011 σε διαμάχη με την Ελλάδα ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (όργανο του ΟΗΕ) είχε λάβει καταδικαστική απόφαση ότι ο νότιος γείτονάς της δεν πρέπει να εμποδίζει την ένταξή της στους διεθνείς οργανισμούς, η πράξη αυτή του διεθνούς δικαίου αγνοήθηκε από τους ίδιους τους διεθνείς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Η αμέλεια του διεθνούς δικαίου από τη διεθνή κοινότητα στην περίπτωση της Μακεδονίας ήταν τόσο κατάφωρη που οδήγησε στη Συμφωνία των Πρεσπών. Σύμφωνα με διακεκριμένους εμπειρογνώμονες του διεθνούς δικαίου, αυτή η συμφωνία, καθώς και η συμφωνία καλής γειτονίας με τη Βουλγαρία, είναι εντελώς ασύμμετρη, διότι μετατρέπει το διεθνές δίκαιο σε εργαλείο υλοποίησης των προθέσεων και των στόχων ορισμένων χωρών, εντελώς αντίθετων με την ουσία της επίτευξης δικαιοσύνης στις διεθνείς σχέσεις. Επιπλέον, το διεθνές δίκαιο έρχεται σε μεγάλο βαθμό σε αντίθεση με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στην αυτοδιάθεση, στον αυτοπροσδιορισμό και στη δική του γλώσσα. https://bit.ly/2UohMjF